Και του χρόνου καλή αντάμωση

  Της Ευθυμούλας Μπαμπάτση Τζερεφού

Είναι κάποιες στιγμές, μέσα στη ζωή μας, που χωρίς να το περιμένουμε καθορίζουν προσωπικές μας σχέσεις που με το χρόνο εξελίσσονται και γίνονται πολύ σημαντικές.
Με τα παιδιά της Αετόπετρας γνωριστήκαμε πολλά χρόνια πριν Αποκριά χορεύοντας πατινάδα κάτω από τη βροχή στους δρόμους της Νάουσας.
Τη χιονισμένη εκείνη Καθαρά Δευτέρα, βρεθήκαμε ξανά την ώρα που οι Γιανίτσαροι και οι Μπούλες έδιναν τον όρκο τιμής και σήκωναν ψηλά στα χέρια τους τον Ζουρνατζή κλαίγοντας!
«Οτι είπαμε και δεν είπαμε εδώ θα μείνει». Τον ίδιο όρκο δώσαμε και μεις, όταν αργά μετά τα μεσάνυχτα έφυγαν από το σπίτι μου και χωρίσαμε τραγουδώντας, εμείς τη «Μακρυνίτσα» και εκείνα το «Γιάννη μου το μαντίλι σου». Μια βραδιά καθοριστική για τη μετέπειτα εξέλιξη της γνωριμίας μας.
Κάθε χρόνο τα παιδιά της Αετόπετρας περνούν από το “Χάνι του Μπαμπάτση” για χρόνια πολλά. Ετσι και φέτος το πέρασμα έγινε.
“Ευθυμούλα ποιά γλώσσα μιλάς;” Ακούγεται η φωνή του Νικου Ζέκη προέδρου τώρα της Αδελφότητας Αετόπετρας ανεβαίνοντας τις σκάλες του σπιτιού μου!
Σιάστισα για λίγο και ρωτώ; Τι εννοείς;
- “Αγγλικά, Γαλλικά ή Γερμανικά γνωρίζεις;”
- “Καν τίποτα δεν ξέρω” απαντώ. “Μόνο Ναουσαίικα ξέρω τις «Απουκριές» στη Νάουσα άνετα όμως μπορώ να συνενοηθώ με τη γλώσσα του σώματος!”
Μέχρι να ανέβουν στον 2ο όροφο άνοιξα τα χέρια μου χαμογελώντας.
Κατάλαβαν και οι επτά από τα ξένα μέρη ότι τους καλωσόριζα και ήταν χαρούμενοι και λαμπεροί.
Καλώς τα δέχτηκα, τη Σιμόνα από τη Σερβία, τη Μύριαμ από την Αμερική, την Άνι από τη Γαλλία, τη Πασκάλ από το Βέλγιο, τον Έρικ με τη γυναίκα του Προυν από τη Γαλλία, τη Μιριάνα από τη Σερβία καθώς επίσης και τη Ζωή από τους Αγίους Σαράντα που ζει χρόνια στην Ελλάδα μιλώντας άπταιστα Ελληνικά. Φυσικά τους συνόδευε ο Ηπειρώτης φίλος μου ο Νίκος ο Ζέκης που έκανε και τη διερμηνεία.
Ολοι τους ήταν άνθρωποι ξεχωριστοί. Πολιτισμένοι, λάτρεις των παραδόσεων των λαών, χορευτές, ηθοποιοί κουκλοθέατρου, συγγραφείς, μεταφραστές κυρίως όμως ευγενικοί και άνετοι. Συγκινήθηκαν από το έθιμό μας και τη φιλοξενία μας. Το τζιάκι έκαιγε και το τραπέζι ήταν στρωμένο. Η μουσική μας ένωσε. Ο καθένας συστήθηκε μ΄ ένα τραγούδι από τον τόπο του και όλοι μαζί ενωθήκαμε με το μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο και το μουσταμπέικο. Τους ξεπροβόδισα με τη «Μακρυνίτσα» μας. Δεν αλλάξαμε τηλέφωνα, πιστεύοντας όπως κάθε χρόνο πως κάποια φορά θα ξανασυναντηθούμε στα ίδια μέρη τα γνωστά. Ηταν υπέροχα!
Ηταν ακόμα μια σημαντική στιγμή για εμάς. Καλή αντάμωση και του χρόνου

Υ.Γ. Αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω όλους, αυτό το καιρό, που με κάνετε τόσο πολύ χαρούμενη. Αποδεχτήκατε το βιβλίο μου «Κορασό» με τόση αγάπη ίσως περισσότερη και από αυτήν που έβαλα μέσα εγώ για εσάς.
Αυτή η επικοινωνία είναι μια στιγμή πολύ σημαντική για όλους μας. Σας ευχαριστώ. Το «Κορασό» είναι μια λέξη που σημαίνει πολλά! Σημαίνει καρδιά, ψυχή, δύναμη, αγάπη, ελπίδα, αντοχή, αντίσταση, κατάκτηση μα πάνω απ΄ όλα σημαίνει έρωτα για ζωή!
Αυτήν τη “λέξη” ήταν αδύνατον να την πουλήσω για να κερδίσω χρήματα. Τα έσοδα από το βιβλίο ανήκουν στο Ίδρυμα «Χριστόφορος και Μαίρη Δημούλα» που το ίδιο ανέλαβε και την έκδοσή του.
Το βιβλίο διατίθεται κάθε απόγευμα 5.30 με 7.30 μ.μ. εκτός Σαββάτου και Κυριακής από το Ίδρυμα  (Β πάροδος Αλεξάνδρου Χωνού 6) και η τιμή του είναι 10 ευρώ.